2018, 27 april tm 11 mei: Vetralla naar Rome

Vrijdag 27 april de Aanreis

J en E brengen ons om 5 uur in de ochtend van Baarn naar Schiphol. We vliegen met Easyjet naar Rome. Daar gaan we met de shuttlebus naar station Termini. We geven twee rolkoffertjes af bij Left Luggage tegen een belachelijk hoog bedrag. Een trein brengt ons met flinke vertraging op een klein tussenstation naar Viterbo. Een heel aardige dame legt ons alles uit over het TAG-guesthouse op het mooiste pleintje van de stad met die goede ijszaak. Er is een festival deze week en alles is met bloemen versierd. We genieten van prachtig zomerweer. In de avond eten we een pizza op een ander pleintje. We proosten met een glas wijn op A, die vandaag, op Koningsdag, jarig is. Viterbo is een heerlijke stad om terug te komen.

Zaterdag 28 april: Viterbo naar Sutri 20 kilometer

Ons ontbijt eten we op het terras van een barretje tegenover ons gasthuis. Eenvoudig en heel Italiaans: een cappuccino met een brioche. Ruim een uur wachten we op de bus naar Vetralla, waar we het sfeervolle kerkje opnieuw bezoeken. Hier stopte onze tocht een jaar geleden en nu starten we er. We ontmoetten toen de jolige priester, maar dit keer treffen we hem niet. We lopen even verkeerd, maar zijn dan echt op pad. Inmiddels is het wel 12 uur en behoorlijk heet.  De prachtige wandelweg leidt naar Sutri, waar ons een mooie ontvangst wacht. De zeer sympathieke eigenaar schenkt ons bier in. We drinken die in de gezellige ontbijtruimte samen met twee Belgische dames die ook net aankomen. I komt uit Leuven, K uit Braschaat en ze maken een georganiseerde reis via Andersreizen.be. Groot voordeel is, dat je bagage vervoerd wordt. Wie weet voor ons in de toekomst ook aantrekkelijk. In b en b  La Stalla de Zie hebben we een fijne kamer. Het pelgrimsmenu op een mooi terras smaakt ons goed. Sutri is een prachtige etappeplaats.

Zondag 29 april: Sutri naar Campagnano (via Monterosi) 12 km

We krijgen, samen met de Belgen, een fantastisch ontbijt van die bijzonder gastvrije Italiaanse man. Dwars door het oude centrum van Sutri lopen we de stad uit. Net als gister wandelen we tussen notenbomen door, weer bij een temperatuur van 28 graden. We hebben leuke ontmoetingen met diverse groepjes, waaronder drie Italiaanse vrouwen uit Turijn en Milaan. Voor het eerst in honderd dagen maken we weer deel uit van een stroom wandelaars, al is het nog geen Camino. Na twaalf kilometer gaat er een bus in Monterosi; dit bespaart ons veertien kilometer in de volle zon. Dus besluiten we na wat aarzelen die bus maar te nemen. Het hotel Righetto in Campagnano is oud en de eigenaar is niet bepaald een aangename man. Minder onderkomen voor het eerst. Wel eten we erg leuk met de twee Belgische dames in een pizzeria met een geweldige grote open oven.

Maandag 30 april: Campagnano naar Formello  12 kilometer

Na het ontbijt slaan we flink in bij de plaatselijke supermarkt. We verwachten dat er in Formello niets is, dus nemen we alles mee. De route is prachtig en de temperatuur is 7 graden lager, zo’n 21 nu. De bedevaartkerk Madonna del Sorbo is sfeervol en ademt vrede uit, zo boven op de berg. Sneller dan gedacht bereiken we Formello. Twee vriendelijke dames leiden ons rond in een 17de eeuws huis,
gebouwd in een oude muur. We betalen 55 euro voor een prachtig modern appartement met keuken, eethoek en zitkamer in stijl.

Dinsdag 1 mei: Formello naar La Storta, 17 km

We ontbijten in ons mooie appartement en ontdekken dan dat alle winkels dicht zijn vanwege 1 mei. We kopen water en broodjes in een barretje en gaan op pad. Het begint te regenen en de capes gaan aan. Gelukkig blijft het bij een bui van een uur. Het is een heel fijne wandeling tot La Storta, een voorstad van Rome. Een hardere wereld is het hier met vuilnisbakken die uitpuilen vanwege een staking. We bekijken de moderne kerk en zien de school St.- George, waar neef Jan en nicht Maria op zaten. De pizzeria is snackbarachtig. Bayern speelt de sterren van de hemel, maar verliest van Real Madrid. Het hotel is simpel, maar goed.

Woensdag 2 mei: La Storta naar Rome, 18 km

Hoe loop je een grote stad binnen? We wandelen urenlang door voorsteden, soms door mooie wijken, soms door foeilelijke. Het is belangrijk om goed op te letten om niet van de weg te raken, want de Via Trionfale splitst zich soms. We vinden hem steeds weer terug. La Giustiana en Ottavia zijn leuke wijken met goeie espresso-barretjes en die hebben we af en toe even nodig. Dan lopen we het park Monte Mario in en hebben voor het eerst uitzicht over de stad. Door het groen dalen we af tot we weer op de Via Trionfale terug zijn. Lange rijen staan er voor de Vaticaanse musea. We lopen een hoek om en zien het Sint-Pietersplein. Tussen de duizenden staan wij er en we realiseren ons dat we ons doel hebben bereikt. Acht etappes liepen we en zo’n 1900 kilometer om hier aan te komen. Het is een gedenkwaardig moment, waar we met volle teugen van genieten. We lopen naar Piazza Cavour, waar we een prachtige suite hebben, die we met een ouderwetse lift (of een trap) kunnen bereiken. Met een aftandse stadsbus bereiken we Termini, waar we de rolkoffers met nette stadskleren halen. De pizzeria in ons eigen straatje is zeer sfeervol.

In onze rugzak hadden we dit jaar Een voetreis naar Rome van Bertus Aafjes bij ons. We lezen bij het bereiken van de stad:

Maar op een dag vol  gouden lover

En lente en verguld azuur,

Trek ik den laatsten bergrug over

En leef mijn schoonste levensuur.

Want onder een cypres gezeten

Zie ik met stille ogen aan:

De stad waarvan ik ben bezeten

Sinds ik vernam van haar bestaan.

En even verder:

Het is vandaag een souvereine

Gouden dag: een dag, goud op snee.

En uit het heir van Romes pleinen

Voer ik u naar het schoonste mee.

Dat is,. gij kunt het u wel dromen,

Het plein voor de Sint-Pieterskerk,

Wier koepel, helder en volkomen,

Stijgt naar het hemelsblauwe zwerk.

Na aankomst: 3 tm 11 mei Rome, Riëti, Assisi

Donderdag 3 tot zaterdag 5 mei: We maken lange wandelingen door de stad en zien en genieten veel.

Op zondag 6 mei wonen we de mis bij in de Friezenkerk. Onder de aanwezigen minister Carola Schouten en een prins De Bourbon Parma en zijn vrouw. Wij worden naar voren geroepen en krijgen onze oorkonde. Mooi moment. Later horen we paus Franciscus op het grote plein. Heel in de verte in een raamopening kunnen we hem ook zien.

Op maandag 7 mei bezoeken we Oom Aat en nicht Maria en haar man Claudio. Heerlijke lunch en bijzondere ontmoeting. We gaan met oom Aat naar zijn bejaardentehuis boven het meer van Albano en samen met Maria lunchen we op Monte Gentile. Vijftig jaar geleden was Aat daar voor het eerste en veertig jaar geleden was ook Wil er. We aten toen in die heerlijke tuin met oom Aat en tante Maaike. Goede herinneringen komen terug.

Dinsdag 8 mei tm donderdag 10 mei: Riëti en Assisi.

We horen op het vliegveld, dat er een staking is en dat we pas drie dagen later zullen terugvliegen. We zien meteen de prachtige kans om nog een paar dagen veel te beleven. De trein brengt ons naar Riëti, prachtig gelegen in de bergen, maar het regent heel erg. Gelukkig kunnen we er de volgende morgen mooi wandelen. Dan de trein naar Assisi. Wat een mooie plaats en wat is er veel te zien.

Vrijdag 11 mei: We vliegen terug naar Eindhoven.

NAWOORD:  Stilstaan in beweging

Terugblik door twee pelgrims naar Rome:

“Op 2 mei 2018 stond ik met mijn rugzak zwetend maar trots tussen de duizenden toeristen op het Sint-Pietersplein. De klus was geklaard, ik was van huis naar Rome gelopen. De zondag daarop kreeg ik in een stampvolle, Nederlandstalige Friezenkerk vlak bij Vaticaanstad een oorkonde uitgereikt door ex-bisschop Hurkmans. Hoewel niet katholiek vond ik dit toch wel een mooie afsluiting van mijn langeafstandswandeling. De dagen erna bezocht ik de bezienswaardigheden van Rome en Assisi en vond tussendoor momenten om terug te kijken: wat had deze pelgrimstocht mij gebracht?          

Al zestien jaar lang pelgrimeer ik.Ik liep in etappes naar Santiago de Compostella, waar ik in 2011 aankwam. Het eerste jaar, vanuit mijn huis in Leusden naar de grens met België in Zuid-Limburg, had ik nog niet het idee dat ik aan het pelgrimeren was. Dat zou te veel eer zijn, vond ik. In Wallonië en vervolgens in Frankrijk werd me regelmatig de vraag ’Vous êtes pélérin?’ gesteld, die ik dan maar bevestigend beantwoordde. Van lieverlee en schoorvoetend ging ik mezelf als pelgrim zien. Eenmaal in Spanje, tal van overnachtingen in pelgrimsherbergen en vele pelgrimsmenu’s later en na zelfs een aantal pelgrimszegeningen in eeuwenoude kerken onderweg, had ik geen enkele twijfel meer over mijn identiteit als reiziger. Toen mijn doel was bereikt, rekte ik de tocht nog een paar dagen door naar het kustplaatsje Finisterre te lopen, het zogenaamde einde van de wereld. Mijn reis zat er nu echt op, maar ik besloot dat ik voortaan een ‘pelgrim voor het leven’ zou zijn.

Nu kruipt het bloed waar het niet gaan kan en een jaar later had ik een nieuw project: het maken van een voetreis naar Rome. In zes jaar liep ik in etappes van enkele weken door Duitsland en Oostenrijk, en daarna via Zuid-Tirol en Toscane naar de Italiaanse hoofdstad. Van begin af aan was het voor mij duidelijk dat ik opnieuw een pelgrimsreis maakte. Ik liep in de voetsporen van velen die mij waren voorgegaan op de aloude wegen naar de heilige stad. Toch bleek al snel dat deze voettocht veel minder het karakter van een pelgrimage had dan die naar Sint-Jacob. Hier waren nauwelijks pelgrimsherbergen of speciale pelgrimskerken, er waren weinig medepelgrims en nergens werd ik als pelgrim aangesproken. Wel genoot ik van het natuurschoon en de cultuurhistorische schatten in de steden en dorpen in Duitsland en Italië die ik passeerde. Het gaf bovendien echt een kick om net als Hannibal de Alpen te doorkruisen.

Pelgrimeren is in. De Camino in Spanje, de bekende pelgrimsroute naar Santiago, wordt overspoeld door honderdduizenden wandelaars en fietsers per jaar. Veel mensen gaan in Nederland op pelgrimspad, lopen mee met stadspelgrimages of houden zich bezig met innerlijk pelgrimeren. Ze menen zo weer in contact te komen met zichzelf en hopen te ontdekken waar het in hun leven echt om draait. Je zou dat ‘stilstaan in beweging’ kunnen noemen. Het is niet zo eenvoudig om te zeggen wat deze eindeloos lange Romereis mij heeft opgeleverd. Ben ik dichter bij mezelf gekomen? Heb ik meer zicht gekregen op waar ik nu sta en waar ik heen wil? Ik moet denken aan een ervaring tijdens mijn laatste etappe, afgelopen mei. Na een vermoeiende tocht in de hitte kwam ik aan het eind van de middag dorstig bij mijn overnachtingsplek aan. Ik werd vriendelijk ontvangen door een meneer die me een verkoelend glas bier aanbood in de ontbijtzaal. Kort na mij arriveerden twee Vlaamse dames, die erbij kwamen zitten. Meteen hadden we een goed contact, dat de volgende ochtend bij het ontbijt werd voortgezet. Die avond troffen we elkaar weer in het volgende stadje bij de pizzeria, waar we onze tafels aan elkaar schoven. We hadden een interessant en diepgaand gesprek, waarin veel essentieels werd uitgewisseld. Hierna namen we afscheid, want zij liepen in een ander tempo dan ik.

Dit openstaan voor bijzondere ontmoetingen, dat is wat ik tijdens mijn pelgrimages misschien het meest intens heb ervaren. Natuurlijk was er onder het lopen veel gelegenheid om na te denken over mezelf, kreeg ik beter zicht op mijn te varen koers en ‘kwam ik mezelf wel eens tegen.’ Maar het waarachtige contact met mensen uit allerlei windstreken, ook nu, op het laatste traject vlak voor Rome, dat is wat ik meeneem. Daar wil ik als ‘pelgrim voor het leven’ mee verder reizen."

Deze weg samen te gaan was heel bijzonder.